KLIMAATVERANDERING
Ik volg dit onderwerp al sinds het begin van de jaren zeventig, na het lezen van het “Rapport van de Club van Rome”, een pocket uitgave in de Prisma reeks van uitgeverij het Spectrum, die je al snel voor een paar centen in de uitverkoop bakken vond.
Het wekte destijds nauwelijks interesse, maar de verwachtingen en berekeningen blijken achteraf angstvallig accuraat.
Tegenwoordig wordt de “klimaatverandering” breder gedragen en geloofd, en toch merk je aan het gedrag van de massa dat het hun nauwelijks interesseert.
Maar de “ abstracte, ver-van-mijn-bed-show”, komt steeds dichterbij, wordt almaar hoger op ons bordje gelepeld, en is inmiddels een merkbare dreiging geworden.
Het gaat echter te langzaam om er echt wakker van te liggen, en al die records die worden gebroken, worden op de duur vreselijk saai. We geloven het wel. “Wat meer warmere en hetere dagen, wat meer regen, wat zou het allemaal. Lekker zo’n lange zomer, hoeven we eindelijk niet meer zo ver om de zon te zien, en de boeren zijn blij met wat extra nattigheid. Bovendien sorteren we ons afval, dus het komt wel goed”, is de teneur. Wat er intussen borrelt en bruist ontgaat de meesten, en wat het journaal laat zien is meestal te ver weg om ons druk te maken. “Je kent dat wel, die arme landen, die zijn altijd de pineut. Hier gebeurt zoiets niet!”
Maar het gebeurt wel degelijk ook hier, en nog hebben wij genoeg geld in kas om de eerste gevolgen op te vangen, al krijgt iemand hier of daar natte voeten, verliest een enkeling zijn hebben en houwen aan overtollig water, of sterven een handvol zieken en ouderen van de warmte. Wie maalt erom, we zijn toch allemaal goed verzekerd!
De bedragen ter bescherming worden hoger, en je kunt geen compleet land, een heel continent omgeven met dijken en waterkeringen van honderd meter hoog, en dan nog: teveel spoelt gewoon de riviermondingen binnen, of zelfs verraderlijker, valt vanaf de achterliggende centrale bergmassieven simpelweg over ons heen. Afgelopen voorjaar was het plaatselijk zo erg, dat op een hooggelegen plateau in de buurt waar ik woon, mensen uit hun huizen werden gespoeld door overtollig hemelwater. Het waren er maar een paar, niet genoeg voor wereldnieuws, maar hoe bescherm je je tegen wat van boven komt?
De politiek sust ondertussen. Een van de schandelijkste leugens van het afgelopen jaar is het “Akkoord van Parijs”. Onder anderhalve graad, ja dat had je gedacht; daar zitten we al boven, gemeten vanaf de oorspronkelijke ijkpunten: het begin van de metingen die ook “De Club van Rome” als uitgangspunt namen. Dus wat deden de goochemerds in Parijs? Ze schoven het startpunt gewoon een paar decennia op, en zie: het resultaat was een stuk bevredigender, en dat is wel zo goed voor de economie, als je niet onmiddellijk alle kranen hoeft dicht te draaien. Het volgende ijkpunt zal wel het jaar van Kyoto worden om met man en macht onder de twee graden te blijven, maar helaas trekt onze statig ronddraaiende bol zich van al dat gesjacher geen zak aan.
Ondertussen verzuren de oceanen dankzij de uitstoot van broeikasgassen, en sterft het fytoplankton af, dat voor de helft verantwoordelijk is voor onze zuurstofvoorziening.
Simultaan met de aangekondigde lapmaatregelen van Parijs, bekvechten de grote mogendheden en multinationals over de exploitatie van de polen waar miljoenen tonnen methaangas liggen ingevroren: het schadelijkste broeikasgas dat we kennen.
Het is al eerder gebeurd dat methaangas massaal vrijkwam, lang voordat wij er waren, dus we konden er niets aan doen, maar wat toen gebeurde zou een waarschuwing moeten zijn. Binnen luttele jaren steeg de gemiddelde temperatuur op aarde met zo’n zes graden, en veegde pardoes al het leven van de bol. Dat was lang voor de dinosauriërs verschenen, en alles moest weer opnieuw beginnen.
Alles, niets leefde meer, en van alles wat daarvoor leefde kwam ook niets terug. En wat wil het “intelligente” beestje dat mens heet: boren in dat levensgevaarlijke methaan om bij fossiele brandstoffen te komen die bij verbranding ook nog eens broeikasgas produceren.
De grote troost is: dat als de Shell’s en Exxon’s van deze wereld de toestemming krijgen, we niks beter verdienen dan voorgoed te verdwijnen.
Zelfs al blijft dat methaan lekker diepgevroren, dan wil dat niet zeggen dat daarmee onze toekomst is verzekerd. Onze intensieve veeteelt produceert genoeg methaan om ons op termijn de das om te doen. Wat wij daartegen moeten is vrij simpel: gewoon minder vlees eten met ons allen, dan is er minder vee nodig, en winnen we bovendien miljoenen hectare land om ander voedsel te verbouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten