HEBBERIGHEID
Graaien is een van de meest kwalijke gewoontes van de mens. We storen er ons aan bij de ander, en toch doen we het allemaal in meerdere of mindere mate. Dat komt omdat het gepaard gaat met afgunst. Willen hebben wat de ander heeft, en het liefst te veel, is ook waarom er zovelen in de lotto spelen b.v. Het absoluut valse plaatje dat veel bezit automatisch veel geluk genereert.
Natuurlijk zijn er gradaties in graaien, en naarmate de grootte toeneemt, neemt ook de afgunst toe; waarom er zo vaak geageerd wordt tegen de welvaartslanden, terwijl tegelijkertijd zoveel ernaartoe willen. Het is allemaal een kwestie van willen hebben, en het gevoel te weinig te krijgen. Ook in de welvaartslanden lijdt men hieraan, en nieuwkomers zijn al snel teleurgesteld wanneer blijkt dat het hier zijn de behoefte om meer te willen niet wegneemt.
Dit mechanisme is een handige hefboom voor de commercie. Die hoeft alleen maar aan dat gevoel te appelleren om prijs te hebben. De commercie heeft het daarom gemakkelijk, al geldt dit niet voor elke commercant afzonderlijk.
De commercialisering heeft gedurende de laatste decennia een torenhoge vlucht genomen. De meest schrijnende verhalen worden vrolijk uitgemolken; en het wachten is op het blij gezongen spektakel over hoe mensen verzuipen terwijl ze het beloofde land proberen te bereiken.
Hebberigheid deinst nergens voor terug, en verpakt zichzelf in allerlei onverdachte jasjes. Ze noemen het cultuur of educatie, zelfs gezondheidszorg; vermijden angstvallig de ware reden: het graaien naar steeds meer voor een kleine minderheid die er dan zelf weer veel te weinig aan heeft dankzij opgelopen burnouts, hart problemen, en vroegtijdig overlijden.
Hoe zit dat toch met die ongebreidelde drang naar meer, die verslaving om het leven in dienst te stellen van het vergroten van belangen en eigendommen? Wat bezielt iemand om een mausoleum te bouwen, volgestouwd met schatten, waar je dood geen zak aan hebt? Religie? Me neus! Het zijn de simpele van geest die daar rotsvast op vertrouwen, de rest gelooft niet, huichelt, of speelt mee voor de zekerheid; een beetje zoals bij de lotto: niet gespeeld is altijd verloren…
Potten voor het nageslacht dan? Er is niks mis met wat opzij te zetten voor je kinderen, hoewel het beter is voor hun geestelijke groei om zelf voor hun kostje te zorgen, maar ik betwijfel eerlijk gezegd dat dit een drijfveer is. Het gaat veeleer om het onderstrepen van status, in welke gemeenschap iemand ook leeft. Er bovenuit willen steken, onderscheid willen maken, en de “gemakkelijkste” manier is inderdaad d.m.v. bezit. Maar waarom willen mensen uitblinken? Is het leven niet interessant genoeg dat je je moet meten met je buurman?
Er zijn maar weinig mensen die op zichzelf leven, zonder de drang te etaleren, maar het zijn wel deze mensen die de minste schade berokkenen aan onze planeet. Ze moeten niet zo nodig, en dat scheelt een slok op een borrel.
De meesten gaan vrolijk door, onbekommerd, en staan niet eens stil bij een mogelijke toekomst waarin niets meer te graaien valt. Het zal mijn tijd wel duren, principe, met totale afwijzing van verantwoordelijkheid. Zij zijn ook diegenen die veelvuldig met de vinger wijzen; het is niet hun schuld, maar de ander of de omstandigheid. Onnodig om te vermelden dat dergelijk gedrag niet bepaald constructief is, en alleen maar kan bijdragen aan de teloorgang van de soort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten