Multinationale belangen verlangen steeds meer van het almaar minder dat rest,
alsof zij zich verkneukelen in de ondergang die ook hun winst zal fnuiken
of is het al in kannen en kruiken voor de duur van het hiernamaals?
Domheid kent rangen noch standen, zeker bij diegenen die zichzelf als slim beschouwen
met het groen van flappen bankpapier voor ogen mogen zij van geluk spreken
dat zij zijn, maar eigenlijk weggevaagd, als eersten zouden moeten vertrekken,
liefst in een trein van traagheid hun ondergang tegemoet
zodat zij beven bij hetgeen zij hebben aangericht, doen wij stiekem allemaal mee
en liften op de belangen van wie wij niet willen dat ze behartigen
in ons belang, in het algemeen nut van de meest verdieners
zag ik een minister zichzelf verdedigen.
Hij had een boek geschreven, maar wie heeft dat niet, heden ten dage?
mag je best wel vragen wat zo’n minister op zijn ministerpost doet,
zoals het woord al zegt, sorteert hij er brieven en kaarten, pakjes op hun belangrijkheid,
maar nooit belangrijker dan hijzelf, zodat hij hoog boven zijn post blijft zitten
vanwaar hij meesmuilend naar beneden kijkt naar wat krioelt, bekritiseert
terwijl het vooral bang is omdat hij aan zijn postje klijft.
Holy cow! Hoe moet dat nou?
met alle anderen die niet weten hoe hun facturen te betalen
nu het op is… op=op! Hoe kom je erop, of… hoe kom je er weer vanaf?
Verwarring alom, maar zo is het leven vertellen die geven maar nemen nog meer
en dat doet zeer, voor de meesten dan toch.
De enkeling kan ons immers geen donder schelen.
Dondert het niet dan bliksemt het wel. Er is weer licht; weerlicht,
maar dat hadden wij niet besteld bij Bolpuntcom omdat het niet in het pakje kon
hadden we het erbuiten gelaten, maar nu bliksemde het ons neer.
Dat kan toch niet de bedoeling zijn, hoopten wij al evenzeer, met ons de hoop
in de bodem sloeg waar wij samen verdampten, boven op al datgene
wij de laatste eeuwen hadden gekocht, maar nu niet kon baten
of ons van onze ondergang te redden vermocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten