Reizend vertoon rijst de pan uit. Circus is opnieuw in het land,
vertoont zich op de geel bezette pleinen waar peperspray de scepter zwaait
van voorbije koningen en koninginnen; striptease onder de guillotine,
het Moulin Rouge van de dag, als waan van vandaag en morgen, trouwens,
trouwen wij voor de kerk, maar slaan de wet over
nadat wij de miswijn in brand staken en van hosties tosti’s maakten.
Smikkelen en smullen op het kruispunt van voorbije eeuwen
wacht ik je op en bedrijf de liefde met als doel een boreling
die gezoogd moet worden en daarna gezaagd in triljoenen stukken,
als een nieuwe Christus lijdend voor de mensheid omdat zijzelf geen lijden kent,
maar denkt te leiden zonder teugels of paard, zelfs geen zadel,
zadel ik jou op met al het lijden van de wereld, zodat deze eindelijk vergaat
en ons achterlaat in wanhopige eenzaamheid, zonder lucht,
zonder bomen, zonder aarde om op te staan of ons bezit te kunnen bouwen
red ik het nog net op tijd uit de klauwen van wie naast mij staat,
wie ik niet ken, nooit gekend heb, ook, staart hij mij aan en stelt zich voor,
maar ik wil hem helemaal niet kennen, zelfs niet voor even, laat staan voor altijd!
Daarom draai ik hem mijn rug toe en die van de ander zonder ruggengraat,
de onverlaat die mijn bezit tot het zijne maakte,
zich vervolgens te pletter zoop nog voor hij sprong
en de hele rij auto’s vernielden die in de garage had moeten staan,
maar dat niet hadden gedaan zonder toestemming van boven
was ik toch naar het bal gegaan om het meisje #Metoo op te snorren,
haar daar vast te sjorren met sterke touwen geboeid en geketend,
snoerde ik haar de mond, voerde haar vervolgens aan de hond
die likkebaardend had toegekeken met een wolfse blik
de kat besprong en penetreerde zonder zijn toestemming te vragen.
Dat was het summum! Zo kon het niet langer! Het moest gedaan zijn met de pret
van eenzijdig spelplezier en altijd maar winnen terwijl de anderen nimmer verloren
liet ik mij niet langer ringeloren door de scanderende meute
elkaar najouwen, voer ik tegen hen uit wat hun met stomheid sloeg
waarna de stilte viel als een blok van huizenhoog, tenminste van de vierde verdieping.
Dat was wat ik even kwijt wilde en ik dank jullie voor de aandacht,
het aandachtig horen in eendracht, verloor ik terzelfder stond mijn macht
over het stuur en knalde tegen de laatste boom die daar al niet meer had mogen staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten