Werkgelegenheid is, zeker sinds de industriële revolutie, vooral artificieel, gecreëerd omwille van de werkgelegenheid zelf, en ter meerdere eer en glorie van wat al gauw tot overproductie leidde. Het maken van allerlei onnodige en onze leefwereld bedreigende zaken is inmiddels noodzaak geworden om in stand te houden wat te veel van ons als onontbeerlijk zijn gaan beschouwen. De mens heeft zichzelf in een knellend web van commercie gemanoeuvreerd dat uiteindelijk een wurgend effect zal blijken te hebben.
Het is zo simpel als wat: wanneer je een levend wezen afhankelijk maakt van om het even wat, zal het creperen zodra datgene weer wordt weggenomen. Dat procédé heet verslaving, en het is dom te veronderstellen dat dit zich alleen manifesteert bij het gebruik van genotmiddelen.
Onze hele maatschappij is verworden tot een genotmaatschappij waar bijna niemand meer zonder kan. We zijn gewend ons van A naar B te verplaatsen met de minst mogelijke inspanning en moeite. We vinden het normaal dat een product gemaakt in China, en dat daarom nog altijd een schier onmetelijke afstand moet afleggen om ons te bereiken, minder kost dan datzelfde product hier om de hoek vervaardigt. Dat zijn zaken die, wanneer je erover nadenkt, niet alleen volslagen contradictionaire zijn, maar die juist door de enorme hoeveelheid zich onvermijdelijk tegen ons zullen keren. M.a.w. wij hebben een stelsel in het leven geroepen dat, binnen zelf gecreëerde waarden en op korte termijn, kosten effectief is, maar dat op langere termijn het totale failliet van de planeet kan betekenen. En toch, ondanks dat steeds meer mensen de onzinnigheid ervan begrijpen, gebeurt er weinig tot niets om deze zelfdestructie om te buigen of een halt toe te roepen.
Hoe dom zijn wij eigenlijk waar we lachen met een standup-comedian die bovenstaande in een grap verpakt, om vervolgens massaal het internet te bestormen waar we artikelen bestellen zonder ons af te vragen waar en hoe deze tot stand zijn gekomen, en ons alleen laten leiden door de laagste prijs, nog afgezien van de vraag of we het bewuste ook daadwerkelijk nodig hebben!
Dit vat vol tegenstrijdigheden noemen wij welvaart, waarbij we dus voor lief nemen dat welvarend vooral verkwistend betekent. Maar hoe lang kun je blijven verkwisten wanneer je begrijpt dat het vat uiteindelijk leeg zal zijn?
Korte termijn visie, zeker op economisch vlak, is de manier waarop de mens zijn leven inricht. Dit is altijd zo geweest, voorzover is na te gaan, en zal daarom zeer moeilijk, zo niet onmogelijk, te bestrijden zijn. Maar als we dit excuus aanvaarden betekent dat ook dat we het begin van het einde voor lief nemen. De uitputting nabij betekent voor elke vorm van leven dat de dood uiteindelijk volgt wanneer aan de oorzaak van die uitputting niets wordt gedaan. Wie denkt dat dit voor een systeem, door levende wezens bedacht, niet zal opgaan, vergist zich schromelijk. Binnen het “veilige” denken waarin de welvaartsmaatschappij zich koestert, bevindt zich een zeer beangstigende lacune: de veroorzaker betaalt tenslotte niet het gelag! Dat is uiteindelijk voorbehouden aan nakomende generaties, wat ons a-sociale gedrag verklaart, en waarom wij zonder onmiddellijk gevaar voor lijf en leden gerust kunnen blijven over-consumeren. Zelfs dat die nakomende generaties door ons direct dan wel indirect in de wereld zijn gezet, met een absolute en zekere verantwoording tot gevolg, verandert schijnbaar niets aan ons gedrag. Gemakzucht en over-consumptie nemen zelfs in tijden van (tijdelijke) crisis alleen maar toe, bewijst de toename van b.v. het aantal verkochte kant-en-klaar maaltijden of afgelegde gemotoriseerde kilometers. Het lijkt wel alsof we worden opgestuwd in de richting van het onvermijdelijke, als je naar het massale stemgedrag kijkt van de welvaart kiezer, die zich vooral lijkt te bekommeren om het behoud van het eigen gewin, en daarom diegenen in het zadel helpt die economische vooruitgang belooft zonder verantwoording af te leggen omtrent de uiteindelijke consequenties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten