CONCLUSIE
Het is droevig gesteld met de menselijke overlevingskansen, maar evengoed zijn wij een taaie soort die vanaf haar ontstaan al alles tegen had; slecht uitgerust met maar een opmerkelijk verschil: dat vreemde vermogen tot redeneren waarmee we onze technische vaardigheden ontwikkelden die ons nu dreigen daar te brengen waar we volgens onze eigen logica hadden moeten beginnen: uitgestorven!
We waren immers de zwakste schakel in de evolutionaire keten en zijn dat nog als je ons naakt in het vrije deponeert. De meesten van ons zouden zo’n proef niet overleven, en toch hebben we het ook zonder onze cortex, waaruit dat unieke vermogen wordt gegenereerd, nagenoeg een miljoen jaar volgehouden. Tenminste onze voorouders, of wij dat zelf nog zouden doorstaan valt sterk te betwijfelen.
Toch schept dat gegeven hoop, hoe slecht we het ook met elkaar kunnen vinden en hoe desastreus vaak onze vindingen zijn. Wij herbergen iets dat blijkbaar erg moeilijk is uit te roeien, hoe goed we daar zelf ook ons best voor doen.
Daarnaast zijn de dreigingen nooit zo groot geweest hoe stabiel de samenleving op zichzelf ook lijkt als je in een willekeurige straat kijkt en alle bedrijvigheid ziet tussen soms eeuwenoude huizen die alles lijken te doorstaan, vergeten we even voor het gemak dat vier of vijfhonderd jaar niets is gemeten op de miljoen die we inmiddels min of meer in onze huidige vorm bestaan.
We meten alles af aan de lengte van ons eigen leven en vinden honderd jaar al een hele tijd. Daarom is het des te verbazender dat er maar zo weinig gealarmeerd lijken door de veranderingen van de laatste halve eeuw. Dat het maar tot zo weinig lijkt door te dringen dat ver van mijn bed steeds dichterbij komt, dat aardbevingen complete vakantiebestemmingen verwoesten waar zoveel van ons jaarlijks naartoe trekken, dat het water hele steden bedreigt die al eeuwen ongeschonden symbool staan voor ons vernuft en creativiteit. Dat een omvangrijk en peperduur project als de Deltawerken geen garanties biedt wanneer we op de huidige manier verdergaan, omdat je eenvoudig geen muur van vijftig meter of hoger kunt bouwen om een land te beschermen.
Nu al worden eilanden geëvacueerd, de bewoners voor altijd naar elders gebracht omdat het ondoenlijk is om al die stukjes droog in dat vele nat te beschermen. Maar droog wordt minder en wij worden meer, en het lijkt een kwestie van tijd voor die twee grootheden elkaar zo dicht naderen dat het conflict dat daarmee ontstaat onbeheersbaar wordt.
Het is een kwestie van tijd, een tijd die we heel goed moeten benutten als we willen voorkomen dat onze soort voorgoed verdwijnt, zoals wij ervoor zorgden dat zoveel andere soorten inmiddels voorgoed verdwenen zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten