Epos over de mens CDXXIV

Ik vond nog wat krenten in de pap

die ze waren vergeten

of hadden uitgescheten

Alles is mogelijk vandaag de dag

waarop hergebruik hoog staat aangeschreven

eiland

Passage uit de nieuwste roman in wording

“Ik wil met jou alleen zijn nu het nog kan.”

“Hier?”

“Alleen, zonder telefoon, zonder dat iemand weet waar we zijn en waar niemand ons kent.”

“Waar is dat?”, lachte Anya onzeker.

“Ik weet het niet. Niet te ver. Je moet op tijd terug zijn voor de nieuwe baan.”

“Wat denk je van de eilanden?”

“Ik ben er nooit geweest.”

“Nee? Dan wordt het tijd.”

We vertrokken nog dezelfde dag, laadden wat we nodig hadden in de Range Rover en reden naar het noorden naar de haven vanwaar de veerboot vertrok.

Het was voor mij de eerste keer dat ik over de lange winderige waterkering reed die beide zeeën van elkaar scheidde. Zelfs in de zware terreinwagen voelde ik de elementen, beide handen aan het stuur. We bereikten de haven net voor de laatste afvaart, stalden de wagen onder dek en installeerden ons voor de lange overtocht achter door water bespat glas.

Anya genoot van de reis. Ik vond het vooral saai, zelfs de zeehonden op de banken deden me niet veel; grijze vlekken waarin je meer vermoedde dan zag.

De zee oefent op mij weinig aantrekkingskracht. ‘Alleen maar water’, verzuchtte ik al als kind toen mijn teleurgestelde vader ze mij voor het eerst toonde. Ik heb er niets mee; geef mij maar bossen, heuvels en vlakten, in die volgorde, onmiddellijk gevolgd door bergen. Dat is meer mijn ding dan het eeuwige water, ook al stam ik uit het natte land waar het haast een misdaad is om zo over de zee te spreken.

Anya tuurde met schitterende ogen door het vertroebelde glas waar behalve geschakeerd grijs niets was te zien, maar zij bleef geboeid de hele lange vaart wat mij weer boeide door naar haar te kijken. Haar geluk was het mijne al was ik blij dat de boot eindelijk afmeerde.

We volgden de enige hoofdweg tot we een huisje vonden dat nog te huur stond. Het eiland trok veel toeristen.

Nadat we ons hadden geïnstalleerd wachtte het bed. Het moest, we waren samen. Het ging niet zonder, we moesten beleven en deden het ook, hevig gepassioneerd maar zonder haast of druk die we geen van beiden voelden als we samen waren. Het was juist de enorme rust die we bij elkaar vonden, binnen het spel dat op een sacrale ceremonie leek, zo kalm beminden we, maar lang en intensief beleefden we elke millimeter huid, elke druppel verlangen zo sterk uitvergroot dat het ons zwachtelde. “Ik kom nooit meer los van jou”, zuchtte Anya.

“Spijt?”

“Integendeel.” Ze straalde geluk terwijl ze zo diep in mij was als ik in haar.

We waren aan de late kant toen we op zoek gingen naar een maaltijd dat we in een klein eethuis vonden dat minder toeristisch leek. De pot stelde niet veel voor. Het kon ons niet schelen. We werden met rust gelaten zelfs door het nieuwsgierige meisje dat ons bediende.

Ze observeerde ons. We waren zo duidelijk een verliefd stel dat het niet anders kon dan dat we ons voor een aantal dagen aan de oplettende blikken van onze partners onttrokken. We waren vast in zonde en de bewoners op het eiland streng in de leer, maar nog strenger in de leer van het toerisme dat in plaats van zegeningen brood op de plank bracht. Veel brood, te oordelen aan de tip die ze van ons kreeg. Daarvoor zou ze mij zelfs met haar laten zondigen.

Maar ik zocht haar niet en zij had mij niet nodig, een goed gevulde beurs was haar genoeg en ik verlangde niet meer dan Anya, de dagen en nachten met haar aan elkaars zijde of buik, billen, borsten, het kon niet schelen zolang we ons samen wisten.

Epos over de mens CDXXIII

Er hangt iets buiten

of in de lucht

Heel hoog en het bromt

Boos!

omdat het er hangt en hangen moet

omdat een ander het hangen doet

tegen het zin van zichzelve

zoals wij allen hangen

om het kapitaal dat we derven

omdat we denken dat het nodig is

we zonder niet kunnen leven

waar…

zijn alle generaties voor ons toch gebleven?

Epos over de mens CDXXII

Er staat een fiets aan de overkant

kletsnat van regen

Ik moet er niet aan denken

op dat zadel te zullen zitten

Zo’n hele dag thuis, in huis

terwijl buiten bommen vallen

granaten ploffen

ik toekijk uit droeve ogen

om wat mensen doen

voor een lapje grond

wat geldelijk gewin

nietsontziend

kinderen baby’s moeders

vaders broers ooms

tantes nichten zussen

oma’s opa’s 

jong en oud

voor niks, helemaal om niets

voor het slijk en minder

naar de klote

Dat noemen wij VRIJHEID!

Epos over de mens CDXXI

Weet je waaraan het best te merken is 

dat de wereld vol begint te raken?

We trekken ons steeds meer op onszelf terug

en toch produceren we naar hartenlust

omdat we het verrukkelijke nazaten niet kunnen laten

Ondertussen regeert DE ANGST

dat het op zal raken

dat kanker niet overwonnen wordt

dat pensioen niet meer voor morgen is

een baan onmogelijk te vinden

dat we stikken in het stof van de boeren

we niet verpleegd zullen worden

dat de foto van ons kind 
door verkeerde wordt bekeken

of wat de buren van ons vinden

dat het merk is uitverkocht

we de verlate trein zullen missen

we voor altijd in de file staan

het vliegtuig niet op vakantie kan

we scheef worden bekeken

onze geheimen worden doorgelekt

maandverband de hoeveelheid niet kan verwerken

we een SOA oplopen van een kus

we ongewild zwanger raken

En dat de sla toch vergiftigd is

om over eieren niet te spreken…

perfect exposure

Epos over de mens CDXX

Ze ging toch dood

nadat we het niet geloofden

Zo gaan die dingen

Er wordt veel kwalijk genomen

in ’t klein en in ’t groot

Waarom vrijheid nooit zal zijn

al herdenken we nog zo fijn

Epos over de mens CDXIX

Het gaat niet goed met warenland

Wat is er aan de hand?

Er gaat zoveel kapot, er wordt zoveel gebroken

potten pannen om te koken

goederen allerhand

Interesseert het niemand meer

om een blijvend product te maken

dat niet uitputtend is

waarop mensen vertrouwen

in vertrouwen kunnen bouwen

zonder de jacht van het zoeken

naar garantiepapieren

die verlopen zijn als je ze vindt

Nieuw gekocht, dat wel

maar wat voelen we ons bekocht

telkens weer het oude zeer

waar we ons steeds minder wel bij voelen

paddo's