oefening

“Weet jij wat ik moet schrijven?”, vroeg de student zijn mentor.

“Over jezelf?”

“Ik weet niets over mezelf.”

“Dan heb je blijkbaar nog niet geleefd en wordt het tijd daarmee te beginnen.”

“Wat bedoel je?”

“Elke dag is een verhaal, elk uur, elke minuut zelfs. Waar het om gaat is hoe jij beleeft. Doe je dat bewust dan kun je erover schrijven.”

“Dat is toch niet interessant. Ik ben opgestaan, heb ontbeten, sinaasappels geperst… dat is toch geen verhaal?”

“Toch wel. Het gaat om hoe jij die beleving belicht…” en de mentor schreef…

Nog was het aardsdonker, het schemerde zelfs nog niet. Ik had geen zin om op te staan, een eerste bloot been buiten de koesterende warmte van het bed te tillen. Alleen de gedachte deed me huiveren.

Ik draaide op de andere zij, staarde naar de kale muur en wist dat ik het uitstel niet lang kon laten duren.

Ik zuchtte, niet bewust, het ontsnapte als een vlaag van spijt. Zonder erg sloeg het dekbed terug al deed ik het zelf.

Rillend hees ik mezelf overeind, wreef mijn ogen. “Verdomme!”, vloekte ik binnensmonds maar klom uit bed, weerstond de aandrang het dekbed weer over me heen te trekken.

Onwillekeurig schrok ik van de wekker. Ik was te vroeg. Nou ja, niet werkelijk, een beetje maar.

Ik had helemaal geen zin in een nieuwe dag. Het is toch altijd hetzelfde, hetzelfde ritueel tot aan het moment dat ik de fiets uit het schuurtje haal. Daarvoor lukt het ook met gesloten ogen. Alhoewel…

De eerste plens water, koud nog, al blijf ik op veilige afstand van de straal. Je voelt het toch als een kille wind die langzaam warmer wordt tot de hete weldaad over mijn lijf gutst, me doet terug verlangen naar bed, het warme nest waarin mijn geur zich nog behaaglijk nestelt. Ik wil me verenigen met waar ik vandaan kom.

’s Ochtends realiseer ik me verbaasd dat ik de avond voordien helemaal niet naar bed verlang terwijl de volgende morgen… Het zou gemakkelijker zijn als het omgekeerd was maar het comfort van de avond en ochtend laten zich niet verwisselen wat een dubbele inspanning vergt. Logisch is anders, maar toch…

In de keuken wacht de afwas van de vorige dag. Ik spoel een glas, pers twee sinaasappels, werk een cracker naar binnen, staand aan het aanrecht terwijl ik overdenk wat voor me ligt.

Leuk is anders. De lessen zijn niet opwindend, ze boeien niet. Soms, maar niet die van vandaag. Het moet, anders ging ik terug naar bed. Zal ik me ziek melden?

Toch maar niet. Het heeft geen zin. Twee jaar nog, dan ben ik ervan af…

“Daar is toch niks aan”, merkte de student op.

“Nee?”

“Nee, er gebeurt niets.”

“Vind je?”

“Opstaan, douchen en ontbijt. Wat ik zei. Dat is toch niet interessant.”

“Dit fragment geeft een gemoedsgesteldheid weer, die waarmee jij de lessen volgt. Er gebeurt niets. Zo gezien zal jouw schooltijd heel lang duren en zul je er bitter weinig aan hebben.”