Zoals ik in het vorige artikel beloofde ga ik hieronder verder in op de drie uilensoorten die in boerderij Daalhoeve wonen. Als eerste de grootste van de drie: de Bengaalse oehoe.
De Bengaalse oehoe (Bubo bengalensis) wordt maximaal 58 centimeter groot en weegt zo’n 2 kilo. Daarmee is hij kleiner dan de oehoe die in de oehoevallei op de Sint Pietersberg woont. Hij heeft opvallende oranjerode ogen die deze uil heel expressief maken, zeker wanneer hij je aanstaart. De vleugelspanwijdte is ongeveer 1 meter 35.
Hij komt oorspronkelijk uit de westelijke Himalaya, India en Pakistan in het rotsachtige heuvelland met struiken en in woestijnachtige gebieden met rotsen en struiken.
Bengaalse oehoe's vormen paartjes voor het leven. Ze jagen vooral op ratten en muizen, maar ook wel op vogels, reptielen, kikkers en grote insecten, net zoals ‘onze eigen’ oehoe’s.
Hij heeft een lichtbruin verenkleed met zwart-grijze en witte accenten. De kin en keel zijn wit. Poten en tenen zijn ook bedekt met veren. Verder heeft hij de wel bekende “oortjes".
Oehoe's praten veel met hun lichaam. De stand van hun veren en hun lijf geeft aan hoe zij zich voelen. Wanneer de oehoe op zijn gemak is zijn zijn veren los en ziet hij er donzig uit. Is hij gealarmeerd dan zitten de veren strak langs zijn lichaam en maakt hij zich helemaal lang.
Ook praten oehoe's door geluiden te maken. Het bekendste geluid is het ‘oehoe’, dat hij gebruikt om zijn territorium af te bakenen. Maar een oehoe kent ook andere geluiden, zoals gillen, fluiten, sissen en zelfs klikken.
Een paar jaar geleden kwam ik er eentje tegen op de Cannerberg. Er zat uiteraard een meneer aan vast. Waarom hij met de twee kilo zware vogel op zijn arm rondwandelde, weet ik niet. Hij was bezig een wandelpad uit te zetten, maar dat verklaarde niet waarom hij zijn uil had meegenomen.
Die oehoe liet zich gemakkelijk benaderen en snapte zelfs niet naar mij toen ik in zijn veren krieuwelde. En ook de oehoe van Daalhoeve was volkomen ontspannen toen ik hem fotografeerde terwijl hij mij niet kende en ik toch heel dicht bij hem stond.
Dit artikel is verschenen in 't Belhaofke van November, de gebruikte bron is Wikipedia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten