Zoals het ooit nog was, op de trap, van geen kwaad bewust en nog onbesproken, gedrag en saf de loper uitgelegd, vastgezet met knopen, de knopen los, wachtend op wie mij wil ontvangen, geduldig in zijden kousen gehuld gehuldigd als koningin van het bal en er toch geen bal aan vinden met de rug naar het schilderij dat dreigt.
Zo donker in het oude huis, de villa oud en nieuw verhaal dat kiert in elke hoek. Onder de pannen gierend in bijtende wind, och kind dat ze al niet meer was. Tienerjaren afgelegd allang ontmaagd herinnert ze zich die eerste keer met pijn in hart en leden probeert te vergeten, stil, allenig stil, krullen op de trap…
Wie komt mij halen? En… och laat maar. Ik kom er alleen wel uit, alleen wel klaar wanneer ik de uitgang vind. Ooit op een dag… die misschien komt, gedoemd tot wachten…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten