ondergang der mensheid

Ik ben aan een nieuw boek begonnen en zal hieronder regelmatig de laatste aantekeningen posten.

Vanuit o.a. onderstaande punten wil ik mijn visie op dit onderwerp belichten, die ook geboren is dankzij gebruik van internet, en m.n. de sociale media die ondubbelzinnig de uitermate harde en vaak onverzoenlijke tegenstellingen in de wereld tonen...

inleiding

economisch stelsel

de kloof tussen arm en rijk

voedsel en water; schaalvergroting en gevolgen

onverdraagzaamheid en egocentrisme

onlusten en oorlogen; terrorisme

hebberigheid

populisme

klimaatverandering

het stijgende water

uitsterven van soorten

verlies van landoppervlak

afval

allemaal boter op ons hoofd

creatieve dood in de pot

wetenschap

de menselijke evolutie die nooit plaatsvond

samenvatting

INLEIDING

Deze verhandeling is geen wetenschappelijke analyse, maar een persoonlijke visie op een evolutie die in moreel opzicht nooit plaatsvond. Hoe graag Darwin de menselijke ontwikkeling ook verdedigde met zijn concept “Survival of the fittest”, uiteindelijk hebben we als mensheid niet meer bereikt dan de vervolmaking van een in technisch perspectief hoogbegaafd roofdier dat er het grootste plezier in schept zichzelf en zijn omgeving te vernietigen. Zelfs de term “roofdier” doet onrecht aan de soort, omdat roofdieren er niet op uit zijn om te vernietigen, maar hun drang om te doden in het algemeen alleen gebruiken om de eigen soort in stand te houden. Zo niet de mens, die zijn destructieve aard zelfs aanwendt om zijn naasten en zichzelf naar de verdommenis te helpen.

Het is deze aard die het wereldbeeld bepaalt, tenminste en zeker vanaf de geschreven geschiedenis, en die, naarmate de aantallen mensen toenemen, de druk op zijn onmiddellijke leefomgeving in negatieve zin vergroot.

Hoe moeilijk het ook lijkt om je voor te stellen dat deze bedrijvige mierenhoop op een dag niet meer bestaat, toch is dat de slotsom wanneer je, historisch gezien, de lijn doortrekt. Het sleutelwoord in deze is: arrogantie. Wij, de mens, zijn er zo van overtuigd dat we elk geboden probleem het hoofd kunnen bieden, en we koesteren nog zo weinig voorzichtigheid in zaken die van buiten op ons afkomen, en die voor een sterfelijk wezen telkens weer onbeheersbaar blijken, dat we ons goden zijn gaan wanen op een eindig oppervlak en inhoud, wat de wereld toch is. Er is niet meer dan deze bol met zijn groeiende menselijke populatie, alle utopieën over extern kolonialisme ten spijt.

We hebben onszelf als soort ervan overtuigd dat we intelligent zijn, maar wat is dan de definitie van die intelligentie wanneer we in totaal niet eens beseffen dat onze hebzucht niet kan blijven groeien, simpelweg omdat we ons in een eindige omgeving bevinden? Zoals de eerste landbouwers niet begrepen dat zij de grond die ze verbouwden uitputten, zo begrijpen wij nog altijd niet dat de roofbouw die we plegen op deze planeet, en de soorten die erop leven, en tenslotte onszelf, op een kwade dag ons de das zullen omdoen.

Wanneer is lastig te voorspellen. Dat kan binnen enkele decennia, maar net zo goed nog eeuwen duren. Feit is dat we ons in een eindfase bevinden, of een keerpunt desgewenst. Alles zal afhangen van het gegeven of we creatief genoeg zullen blijken om een algehele mentaliteitswijziging te bewerkstelligen die ons laat beseffen dat we zonder ontzag en respect voor onze omgeving en onszelf gedoemd zijn te verdwijnen.