zaterdag 27 augustus 2016

ondergang der mensheid

Ik ben aan een nieuw boek begonnen en zal hieronder regelmatig de laatste aantekeningen posten.

Vanuit o.a. onderstaande punten wil ik mijn visie op dit onderwerp belichten, die ook geboren is dankzij gebruik van internet, en m.n. de sociale media die ondubbelzinnig de uitermate harde en vaak onverzoenlijke tegenstellingen in de wereld tonen...

inleiding
economisch stelsel
de kloof tussen arm en rijk
voedsel en water; schaalvergroting en gevolgen
onverdraagzaamheid en egocentrisme
onlusten en oorlogen; terrorisme
hebberigheid
populisme
klimaatverandering
het stijgende water
uitsterven van soorten
verlies van landoppervlak
afval
allemaal boter op ons hoofd
creatieve dood in de pot
wetenschap
de menselijke evolutie die nooit plaatsvond
samenvatting

INLEIDING

Deze verhandeling is geen wetenschappelijke analyse, maar een persoonlijke visie op een evolutie die in moreel opzicht nooit plaatsvond. Hoe graag Darwin de menselijke ontwikkeling ook verdedigde met zijn concept “Survival of the fittest”, uiteindelijk hebben we als mensheid niet meer bereikt dan de vervolmaking van een in technisch perspectief hoogbegaafd roofdier dat er het grootste plezier in schept zichzelf en zijn omgeving te vernietigen. Zelfs de term “roofdier” doet onrecht aan de soort, omdat roofdieren er niet op uit zijn om te vernietigen, maar hun drang om te doden in het algemeen alleen gebruiken om de eigen soort in stand te houden. Zo niet de mens, die zijn destructieve aard zelfs aanwendt om zijn naasten en zichzelf naar de verdommenis te helpen.
Het is deze aard die het wereldbeeld bepaalt, tenminste en zeker vanaf de geschreven geschiedenis, en die, naarmate de aantallen mensen toenemen, de druk op zijn onmiddellijke leefomgeving in negatieve zin vergroot.
Hoe moeilijk het ook lijkt om je voor te stellen dat deze bedrijvige mierenhoop op een dag niet meer bestaat, toch is dat de slotsom wanneer je, historisch gezien, de lijn doortrekt. Het sleutelwoord in deze is: arrogantie. Wij, de mens, zijn er zo van overtuigd dat we elk geboden probleem het hoofd kunnen bieden, en we koesteren nog zo weinig voorzichtigheid in zaken die van buiten op ons afkomen, en die voor een sterfelijk wezen telkens weer onbeheersbaar blijken, dat we ons goden zijn gaan wanen op een eindig oppervlak en inhoud, wat de wereld toch is. Er is niet meer dan deze bol met zijn groeiende menselijke populatie, alle utopieën over extern kolonialisme ten spijt.
We hebben onszelf als soort ervan overtuigd dat we intelligent zijn, maar wat is dan de definitie van die intelligentie wanneer we in totaal niet eens beseffen dat onze hebzucht niet kan blijven groeien, simpelweg omdat we ons in een eindige omgeving bevinden? Zoals de eerste landbouwers niet begrepen dat zij de grond die ze verbouwden uitputten, zo begrijpen wij nog altijd niet dat de roofbouw die we plegen op deze planeet, en de soorten die erop leven, en tenslotte onszelf, op een kwade dag ons de das zullen omdoen.
Wanneer is lastig te voorspellen. Dat kan binnen enkele decennia, maar net zo goed nog eeuwen duren. Feit is dat we ons in een eindfase bevinden, of een keerpunt desgewenst. Alles zal afhangen van het gegeven of we creatief genoeg zullen blijken om een algehele mentaliteitswijziging te bewerkstelligen die ons laat beseffen dat we zonder ontzag en respect voor onze omgeving en onszelf gedoemd zijn te verdwijnen.

4 opmerkingen:

  1. Boeiende intro Joachim.

    De aarde als natuurverschijnsel zal er niet voor terugdeinzen te doen wat haar te doen staat: meegaan in de cycli van volslagen kaalslag. Verdorring, water en overvloed, ijstijden ed. Net zolang er weer een vorm van leven ontstaat waaruit wellicht iets van intelligent leven uit ontspruit.

    Maar dat gaat het bevattings- en acceptatievermogen van de mens als diersoort ver te boven. Vooral dat laatste is in het verhaal belangrijk. Wij zijn niet uniek en het is niet ondenkbaar dat een samenleving / beschaving zoals we die kennen, al vele malen eerder heeft bestaan. De aarde is competent genoeg.

    Het uitputten van de aarde, een exclusief menselijke bezigheid, draagt ongetwijfeld bij tot bespoediging. Heb- en spilzucht van hetgeen intellect voortbracht en inderdaad de arrogantie van het kunnen managen van de aarde. Niets blijkt minder waar. De huidige samenlevingsstructuren zijn nu eenmaal zo ingericht dat een beperkt groepje mensen heerst om begrippen als hebzucht, grootverdienen en territoria.

    Ontzag en respect voor elkaar. Wellicht op microniveau. Het moment als keerpunt, dat zou mooi zijn. Maar ik denk dat de aarde op een nieuwe oerknal afkoerst. Binnen een aantal millennia, schat ik zo in.

    And then it starts all over again.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. de mensheid gaat zo lang niet meer mee, vrees ik. Puike reactie!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nog een andere insteek. Mensen zijn waarschijnlijk de enige wezens op aarde die besef hebben van tijd, dat alles eindig is. Ze zijn ook de enige die scheppen, ogenschijnlijk voor het leven overbodige zaken, kunst. In beeld, in geluid. Vanwaar komt die intentie? Op zoek naar geluk, naar volmaaktheid in alle vrijheid?
    De middelen daartoe lijken aanwezig, maar zolang mensen gevangenen zijn van een systeem waarover zij geen zeggenschap hebben blijft het bij een wens, bij dromen, bij verlangen. Juist dat is het perverse van dit systeem, het schept verlangens die nooit bevredigd kunnen worden en toch spiegelt het ze ons voor. Onbegrensde mogelijkheden, feitelijk de pure waanzin.
    Mensen zullen zelf de voorwaarden dienen te scheppen voor hun bevrijding, dan pas kan de homo ludens zijn gangetje gaan, zonder roof, zonder plundering. In alle vrijheid.
    Nog is de mensheid niet verloren...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. je bent optimistischer dan ik, Fons xD

    BeantwoordenVerwijderen