Natuurlijk wist ik dat de energiefactuur van afgelopen jaar hoog zou zijn. Mijn partner is ernstig ziek waardoor ze het sneller koud heeft, waarom de verwarming regelmatig piekte.
Toen de eindafrekening kwam maakte ik mij geen zorgen, er bestaat immers zoiets als een betalingsregeling, zeker voor een klant die altijd keurig op tijd betaalt, en die al jaren dezelfde leverancier trouw bleef. Zo dacht ik nog, hoewel ik de heersende cultuur in dit land inmiddels wel ken.
Toch niet bij Essent! Een eerste telefonisch contact leerde al snel dat ik alweer een bedrijf kon toevoegen aan de lijst van onmenselijk en klantonvriendelijk. Wanneer u het hele bedrag niet ineens kunt betalen gaat u maar naar “schuldhulpverlening” was het droge commentaar van de neo-liberale onbenul die mij te woord stond. Ik dacht nog het foute ventje getroffen te hebben, en schreef een brief om nogmaals en omstandig onze situatie uit te leggen, maar dat bracht ook geen soelaas.
Er restte mij maar één weg, die van de klant die zijn trouw in de vuilnisbak gooit, een andere leverancier zoekt, en vervolgens de openstaande schuld op zijn manier aflost.
Al gauw volgden de dreigementen: afsluiting (hoewel ik geen klant meer was) en incassokosten (hoewel ik elke maand keurig en op tijd afloste) Ik trok mij er niets van aan, accepteerde geen telefonisch contact meer met Essent, maar stond erop dat eventuele correspondentie schriftelijk zou worden gevoerd, en vertelde onomwonden waar ze hun (welke?) extra kosten gevoeglijk konden steken.
Essent accepteerde de maandelijkse betalingen tot ik afgelopen week een brief van een incasso annex deurwaarderskantoor ontving, waarin ik gesommeerd werd binnen veertien dagen de restschuld (eindafrekening minus al mijn betalingen - het bedrag klopte overigens) te voldoen aan het bureau, omdat Essent de vordering aan ze had overgemaakt (lees: verkocht)
Zoiets kan dus in dit land, moet ik helaas concluderen, na juridisch advies te hebben ingewonnen. Sinds de invoering van het neo-liberalisme in de tachtiger jaren zijn we inmiddels zover afgegleden dat we als klant geen koning meer zijn, maar worden gegeseld door dictatuur. Bedrijven schrijven de wet voor, en op menselijke maat valt met hen niet meer te redeneren.
Wat is dat voor een mechanisme waarin we met ons allen als lemmingen op de afgrond afstormen, zonder ons te bekommeren, want wij zijn het zelf die ervoor gekozen hebben, en nog altijd kiezen voor een systeem waarin prestatie en geldelijk gewin vele malen hoger worden aangeslagen dan de menselijke maat.
En maak jezelf niks wijs: niemand ontkomt eraan, ook de trouwe VVD stemmer niet die gelooft in eeuwig durende en onuitputtelijke groei. Je bankrekening kan nog zo vet zijn, er is geen enkele garantie dat dit zo blijft, en zelfs al is dat het geval, dan nog bestaat er geen zekerheid dat je kinderen of kleinkinderen niet in die steeds breder wordende onderlaag terecht zullen komen.
We leven nog altijd in het meest welvarende deel van de wereld, maar het tij kan zomaar keren. Vraag dat maar aan de eerste de beste vluchteling. Ook ik ben niet arm, voel me ook niet zo, maar soms zitten de dingen gewoon tegen, en als je er dan achterkomt dat je als klant niet eens meer op een menselijke manier met een leverancier van gedachte kunt wisselen, dan zijn we ver gekomen in de ontmenselijking van een maatschappij die tegenstrijdig genoeg onze soort nodig heeft om als soort te kunnen overleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten