Today I start the translation of
Wanderbach, an illustrated fantasy novel as many of you know. I decided to
translate it one page a day and post it as blog. At the end, after the whole
translation is a fact I will publish it in total. So you can either collect one
page a day – 249 all together – or wait and pay for my effort. LOL! In both
cases: just relax and enjoy the story as it develops.
 |
| the cover
Chapter 1
This never comes to an end. The
terrain climbs and sinks without interruption. He stops to consult the detailed
map again, but also without he knows. This inhospitable wasteland is without
any perspective. Rough and rocky, nowhere the narrowest strip to rest. Both
dogs which already tirelessly trot ahead for days start to lose their
enthusiasm and walk in the same slow pace like him.
When he looked on the map this
morning he knew it would be hash. The terrain seemed as dispirited as the last
twelve hours proved. Not long anymore and the day will gloom and if he doesn’t
find a suitable place to camp by then he is in trouble. Night falls fast here
and to hike further in the dark is asking to die.
You can’t even speak of a path.
Even by daylight he has to be careful on the with pebbles covered slopes of
which the passable parts force him to walk so close to the ravine that only
the idea to do this at night makes him dizzy.
This is the only route as far as
his map can tell and he fore saw it already days ago. He considered every
possibility but all alternatives brought him outside the mapped terrain, and to
leap into the unknown is no option in this deserted country.
He relegates the heavy backpack,
squeezes the alpenstock even more and starts as quick as possible the steep
sink which leads inevitable to the next slope. Even the summits consist of
chunks and loose rocks where in between impenetrable hard vegetation grows.
THE ORIGINAL DUTCH TEXT
Er komt geen eind aan. Het landschap klimt en daalt zonder onderbreking. Hij blijft staan, raadpleegt opnieuw de gedetailleerde kaart maar eigenlijk weet hij het wel. Deze onherbergzame woestenij biedt totaal geen perspectief. Ruw en rotsachtig, nergens de smalste strook om te rusten. Beide honden die al dagen onvermoeibaar vooruit draven beginnen hun enthousiasme te verliezen en sjokken in hetzelfde tempo mee.
Toen hij vanmorgen de kaart bekeek om de route uit te stippelen wist hij dat het zwaar zou worden. Het terrein leek zo moedeloos als de afgelopen twaalf uur bewees. Nog even dan zet de schemering in en als hij geen geschikte kampplaats vindt zit hij in de nesten. De nacht valt snel hier en om in het donker verder te trekken is vragen om een ongeluk. Er is nauwelijks sprake van een pad. Zelfs bij daglicht moet hij oppassen op de met keien bezaaide hellingen waarvan de begaanbare delen soms zo dicht langs een ravijn lopen dat hij duizelig wordt bij het idee in het donker te passeren. Het is de enige route voor zover hij kaarten heeft en hij voorzag dit al dagen geleden, overwoog elke mogelijkheid maar alle alternatieven brachten hem buiten bekend terrein, en een sprong in het onbekende is geen optie in dit van god verlaten land. Hij verschuift de zware rugzak, omklemt de bergstok nog wat vaster en begint zo snel als verantwoordt aan de steile daling die hem onvermijdelijk naar een volgende helling voert. Zelfs de toppen bestaan uit puisten en brokken waartussen harde vegetatie ondoordringbaar omhoog schiet. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten