uitstap Belhaofke

 

Krona-proe-oef

 Krona-proe-oef

Toen we nog van niets wisten maar wel gewaarschuwd werden

haalden we de schouders op. Er moest immers worden bezuinigd

om meer winst te maken voor de happy few en de massa geloofde

stemde massaal op de graaiers die grijnzend hun dikke buiken wreven

Toen kwam het virus en was er te weinig zorg, te weinig bedden, te weinig handen

Dat weinig zat allemaal in de winst der dikke buiken waar het niet was uit te pulken

Niet zo een twee drie tenminste en zij die ervoor hadden gekozen kozen opnieuw

en zie: hetzelfde. Een kabinet vol maatregelen die niet werken

We vertrouwden op wetenschap en techniek, de techniek met moleculen

om uit te rafelen, samen te passen en uiteindelijk in te spuiten

want het zou uitkomst brengen. Wat achter ons lag niet meer dan een boze droom

Er waren wat dooien gevallen, bedrijfjes over de kop en sommigen zochten hun kluts

Dat was allemaal verleden; het leed geleden want hiep hiep hoera

daar was het vaccin. We klapten niet meer voor handen aan het bed

maar voor laboratoriumjassen want zij hadden ons gered. Nooit meer op slot

Schrik sloeg om ons hart want toch, meer dan 80% geprikt

Er waren beloftes gedaan over groepsimmuniteit en terug naar normaal

maar we hadden alweer verkeerd gekozen, de vierde keer op rij en lang daarvoor

was welvaart toegenomen. Niet voor iedereen maar dat hoefde niet

zoals niet iedereen geprikt hoefde worden. Massaal was genoeg

Maar massaal betekent verliezers, altijd. Zij die anders stemmen of zich vragen stellen

Zij die nergens heen kunnen, voor wie de bio-kerstboom onbetaalbaar is

Zij die minder gelukkig zijn, zich verhangen van ellende. Zij die niet weerbaar zijn

Dat zijn er veel maar de meerderheid is genoeg om het huidige debacle te laten duren

Op naar de Paasprik, de Paaslockdown, de zomervakantie en alle dooien

Want wie prikt die blijft met een geautoriseerd certificaat dat drie maanden geldig blijft

als ‘window van opportunity’ zodat we alsnog kunnen vluchten, voor even toch

zolang tickets goedkoop blijven en maatschappijen blijven bestaan

Want niets is zeker behalve ons stemgedrag dat ons bracht waar we zijn

Met vier onder de kerstboom, verplicht thuis koken nu horeca opnieuw gesloten is

Terug naar internet om inkopen te doen want zonder is helemaal uitzichtloos

Stel je voor dat je in het kringetje van vier niets nieuws hebt om aan te trekken…

Dilemma

“Ik had niet gedacht dat je haar zo vlug zo ver zou krijgen”, sprak Marion bewonderend.

“Daarin schuilt juist het gevaar. Het is niet ik die het doet maar zij. Hierom worden vrouwen misbruikt. Althans hier begint het wanneer ze meisje zijn. De jongen gebruikt zijn overwicht op welke manier ook. Hij heeft een hobby waarvan zij onder de indruk is, gemeenschappelijke interessen, of ze kijkt tegen hem op omdat hij sterk is. Welke reden ook. Dat buit hij uit. Soms lukt het snel, soms duurt het langer en het is niet altijd bewust. Hij voelt zich tot haar aangetrokken, wil haar en zij hem maar dat wil ze eigenlijk niet. Hij brengt haar zover. Zij geeft zich en hij krijgt wat hij verlangt. Dan volgt het kritieke moment. Is hij tevreden omdat het is gelukt en dumpt hij haar? Gaat hij met haar verder omdat hij werkelijk van haar houdt? Of, het meest schrijnende, buit hij haar uit?”

“Geldt dit voor elk meisje? Heb je geluk als het je niet overkomt?”

“Ja en nee. Jonge mensen zijn ontvankelijk en gemakkelijk te manipuleren. Dat geldt voor jongens en meisjes. Daarin verschillen ze niet. Jongens worden geacht te presteren en het wordt als prestatie beschouwd als je hebt geneukt. Daar begint het meestal. Het is gelukt dus waarom niet nog eens. Zo leren zij zichzelf waardoor meisjes automatisch tot object worden. Ze doen er niet toe. Je hoeft geen rekening met ze te houden. Er zijn er die dit gedrag doorzien, of beter: doorvoelen, want zien doen ze meestal niet op die leeftijd. Zij laten zich niet ringeloren. Dat zijn de lastige prooien waarom het kan zijn dat ze niet met misbruik worden geconfronteerd.”

“Kan zijn? Geluk dus?”

“Of een sterk karakter waartegen de jongens in hun omgeving niet zijn opgewassen al kan het zijn dat ze haar in groep verkrachten om haar een lesje te leren. Meisjes en vrouwen lopen altijd gevaar zolang de mentaliteit niet verandert, zolang ze als ondergeschikt worden gezien. Op elk terrein; ongelijk loon, ongelijke kansen op carrière… Het is een hiërarchisch probleem, niet omdat ze zwakker zijn of zich gemakkelijk laten beïnvloeden. Het begint bij de opvoeding, op school, sociale contacten… Zolang daarin geen werkelijke verbetering komt blijft het bestaan en blijven we geconfronteerd met mishandelde en misbruikte vrouwen.”

“Niets aan te doen?”

“Jawel, maar verandering van mentaliteit is lastig en duurt lang. De vraag is of de mensheid er de tijd voor krijgt. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar een catastrofe, een oorlog bijvoorbeeld, kan ons op dit gebied zomaar een eeuw of meer terugwerpen.”

“Hopeloos.”

“In wezen wel. Het gaat over een eeuwenlang ingesleten rolverdeling, conditionering. Dat doorbreek je niet zomaar.”

“Je manipuleert Isabelle ook.”

“Ja. Ik besef hoe dun de scheidslijn is. Daarom zijn opgeroepen situaties als Metoo zo lastig te ontrafelen. Wat is de intentie waarmee? Hoe zit het met respect? Niet altijd eenduidig. Voor mij geldt; als zij zich slachtoffer voelt zal ze het wel zijn, maar… en daarom gaat het. Ze hoeft het op dat moment niet zijn geweest. Het kan achteraf zo lijken, of er ontstaat onvrede tussen beiden waarom ze hem aanklaagt. Dat hoeft niet eens kwaad opzet te zijn, wel rancune, maar geldt deze rancune hun lichamelijkheid of is het gegroeid door wat later voorviel? Alleen daarom al is het noodzakelijk dat de mens leert respecteren. Alles in zijn omgeving. Anders komen we er nooit.”

“Blijft de vraag of het verstandig is wat je met Isabelle doet?”

“Niets is verstandig omdat het niet over verstand gaat maar over gevoel. Kan ik haar beter met rust laten? Rationeel gezien wel, maar dan komt ze er niet. Niet wat ze dolgraag wil en niet omdat ik me als beter of meer beschouw. Ze kan de horde niet nemen. Niet zonder hulp. Van mij, een ander, van wie ook. Alleen lukt niet wat haar ongelukkig zal maken, onvervuld. Ik kan, maar weet niet hoe. Het knagende duiveltje van de wrok; het is de schuld van… Ze is jong, het zal woekeren en waar dat eindigt? Geen idee. Er zijn er die het niet overleven waarmee ik mezelf niet wil legitimeren. De enige richtlijn die ik heb is dat ik weet waarom. Niet uit lust, winstbejag of een andere vorm van eigenbelang, maar ik kan alleen hopen dat het haar helpt.”

“Altruisme.”

“Nee. We willen dat het stuk een succes wordt. Dat willen we allemaal. Isabelle in de eerste plaats. Daarom.”